Γ. Σεφέρης-Η Σαλαμίνα της Κύπρος

...Σαλαμίνα τε
τάς νύν μετρόπολις τών δ`
αιτία στεναγμών.
                  ΠΕΡΣΑΙ

Κάποτε ο ήλιος του μεσημεριού, κάποτε φούχτες η ψιλή
βροχή
και τ` ακρογιάλι γεμάτο θρύψαλα παλιά πιθάρια.
Ασήμαντες οι κολόνες' μονάχα ο Άγιος Επιφάνιος
δείχνοντας  μουντά, χωμένη τη δύναμη της πολύχρυσης
αυτοκρατορίας.



Τα νέα κορμιά πέρασαν απ` εδώ, τα ερωτευμένα'
παλμοί στους κόλπους, ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.
Κύριος επί υδάτων πολλών,
πάνω σ` αυτλο το πέρασμα.

Τότες άκουσες βήματα πάνω στα χαλίκια.
Δεν είδα πρόσωπα' σα γύρισα είχαν φύγει.
Όμως βαριά η φωνή σαν το περπάτημα του καματερού, έμεινε εκεί
στις φλέβες τ`ουρανούστ κύλισμά της
θάλασσας
μέσα στα βότσαλα πάλι και πάλι:

<<Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν ελιναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.
Και τούτα τα κορμιά
πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε θα μπορέσουν' μόνο να τις ξεκάμουν
αν ξεγίνονται οι ψυχές.

Δεν αργεί να καρπίσει τ` αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουντώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα
νησός τις εστί...>>.

Φίλος του άλλου πολέμου,
σ` αυτή την έρημη συννεφιασμένη ακρογιαλιά
σας συλλογίζονται καθώς γυρίζει η μέρα -
Εκείνοι που έπεσαν πολεμώντας κι εκείνοι που
έπεσαν χρόνια μετά τη μάχη'
εκείνοι που είδαν την αυγή μές απ` την πάχνη
του θανάτου
ή μες στην άγρια μοναξιά κάτω από τ` άστρα,
νοιώσανε επάνω τους μαβιά μελάνια
τα μάτια της ολόκληρης καταστροφής'
κι ακόμη εκείνοι που προσεύχονταν
όταν το φλογισμένο ατσάλι πριόνιζε τα καράβια:
<<Κύριε βοήθα να θυμόμαστε πως έγινε τούτο το φονικό'
την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,
το στέγνωμα της αγάπης'
Κύριε βοήθα να τα ξεριζόσουμε...>>.

- Τώρα καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα
χαλίκια'
δε φελά να μιλάμε'
τη γνώμη των δυνατών ποιος θα μπορέσει να τη γυρίσει;
ποιος θα μπορέσει να ακουστεί;
Καθένας χωριστά ονοιρεύεται και δεν ακούει το βραχνά
των άλλων.

- Ναι' όμως ο μαντατοφόρος τρέχει
 κι όσος μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, θα φέρει σ` αυτούς που
που γύρευαν ν` αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο
το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας.

Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.
Νήσος τις εστί.

Σαλαμίνα, Κύπρος Νοέμβρης `53.